Նորություններ » Անվճար բուժսպասարկումը ահաբեկչական գործողության տարրեր է որդեգրել

Անվճար բուժսպասարկումը ահաբեկչական գործողության տարրեր է որդեգրել

31.07.2015 | 11:26

Հերթական անգամ հարկադրված եմ դավաճանելու մշակութային լրագրողի իմ կոչմանը և թաթախվելու մեր հասարակության կյանքը պղտորող աղտեղությունների մեջ. ի մասնավորի՝ անդրադառնալու սոցիալական փաթեթի շահառուների՝ պետության կողմից երաշխավորված անվճար բժշկական օգնության և սպասարկման պերճանքին ու թշվառությանը:
Արդեն երրորդ տարին է, ինչ օգտվում եմ այդ փաթեթից՝ բարեբախտաբար չունենալով առողջական որևէ լուրջ խնդիր: Փոքրիկ, բայց ոչ արհամարհելի անհանգստություններ ունեմ՝ մասնագիտական աշխատանքի բերումով առաջացած տեսողական խնդիրների հետ կապված, որոնց հետազոտությունը, ախտորոշումը և կանխարգելումը ենթադրում են մի պարզ մեխանիզմ՝ բակտերիոլոգիական անալիզ, բժշկի խորհրդատվություն, համապատասխան դեղորայքի ընդունում՝ ըստ բժշկի կատարած նշանակումների: Թվում է, թե միանգամայն պարզ ու տրամաբանական ընթացք է, որը թե բժիշկներից, թե ինձնից պիտի խլի հաշված րոպեներ և չհարուցի որևէ բարդություն իմ ու նրանց աշխատանքում:
Նախորդ երկու տարիներին այդպես էլ եղել է. գրեթե չի առաջացել որևէ խոչընդոտ վերը նշածս մեխանիզմով իմ անվճար բուժսպասարկումն իրականացնելու հարցում՝ ոչ «Նաիրի», ոչ «Վարդանանց» բժշկական կենտրոններում: Այս տարի ևս ամեն ինչ ընթանում էր բնականոն հունով: «Վարդանանց» նորարարական բժշկական կենտրոնում ակնաբույժ Հասմիկ Ներսիսյանը, տեղեկանալով իմ խնդիրների մասին, ասաց, որ պետք է հանձնեմ բակտերիոլոգական անալիզ և խորհուրդ տվեց դա անել 8-րդ հիվանդանոցում, որը սոցփաթեթի շահառուներին տրամադրվող «ՈՒղեցույցում» ներառված բուժհիմնարկություն է՝ «Քանաքեռ-Զեյթուն» բժշկական կենտրոն անվանումով (տե՛ս ՈՒղեցույց, էջ 15):
Ես ներկայացա այդ հաստատություն՝ «Վարդանանց» նորարարական բժշկական կենտրոնի իմ թերապևտի ուղեգրով, և սկսվեց քաշքշուկների մի ողջ շարան: Մեկը մեկից անհեթեթ պատճառաբանություններով մարդիկ ինձ համոզում էին, որ ես չունեմ սոցփաթեթից օգտվելու և անվճար բականալիզ անելու իրավունք: Մեկն առաջարկում էր մուծել ընդամենը երկու հազար դրամ և փակել հարցը, մյուսն առաջարկում էր հերթագրվել և սպասել մինչև կհասնի հերթս, երրորդը զանգահարում էր ինչ-որ վերադաս պաշտոնյայի և նրանից լսում հավաստիացումներ, որ իրենք իսկապես էլ չունեն ինձ անվճար սպասարկելու պատճառ: Այս հեռախոսազանգից հետո ես արդեն ստիպված եղա հայտարարելու, որ նրանց առջև թանգարանային ոլորտի համեստ ու անպաշտպան մարդ չէ կանգնած, այլ լրագող, որը պատրաստվում է հարցազրույց անելու որևէ իրավասու պաշտոնյայի հետ, որը կբացատրի, թե ինչու իրենց հիմնարկությունը չի սպասարկում սոցփաթեթի շահառուին անվճար: Ինձ ուղղորդեցին «Քանաքեռ-Զեյթուն» բժշկական կենտրոնի տեղեկատվական հոսքերի ծրագրավորման բաժնի ղեկավար Մարտիրոսյան Ծովակի մոտ, որին ներկայացա իմ լրագրողական վկայականով, ասացի, որ մեր զրույցը ձայնագրվելու է՝ հրապարակում պատրաստելու նպատակով: Միացրի և սեղանին դրեցի ձայնագրիչս: Տիկինը սկսեց խոսել նախ հանգիստ, որովհետև վստահ էր, որ պիտի համոզի ինձ իր իրավացիության մեջ, ապա նյարդերը տեղի տվեցին, քանի որ ես հեշտ համոզվողներից չեմ:
«Քանաքեռ-Զեյթուն» կենտրոնում ինձ արված բոլոր առաջարկություններից ամենաանհեթեթը լսեցի հենց այդ տիկնոջից: Նա հայտարարեց, որ իրենց մոտ անվճար ամբուլատոր բժշկական օգնությունը շահառուների, զինծառայողների համար չի գործում և առաջարկեց ինձ երեք օրով պառկել իրենց հիվանդանոցում, որպեսզի իրենք «Դեմոդեքս» կոչվող հետազոտությունը կատարեն անվճար:
-Դուք երկու-երեք րոպե տևողությամբ պրոցեդուրան իրականացնել չեք բարեհաճում, բայց պատրաստ եք երեք օր ինձ անվճար մահճակա՞լ տրամադրելու Ձեր հիվանդանոցում,- հարցնում եմ ու մտածում՝ մենք այդքան շքեղ պետական բյուջե ունեցող երկի՞ր ենք, որ պրակտիկ առողջ մարդուն կտրենք իր աշխատանքային միջավայրից, պառկեցնենք հիվանդանոց՝ դրանից բխող բոլոր ծախսերով և հետևանքներով՝ ընդամենը ակնթարթների տևողությամբ բակտերիոլոգիական հետազոտություն անցնելու համար:
Իմ այս և այլ կարգի առարկություններն իհարկե գրգռեցին տիկնոջը, և նա սկսեց բղավել.
-Գրելով ինձ մի վախեցրեք:
-Ես չեմ վախեցնում, ընդամենը փորձում եմ պաշտպանել իմ և ինձ նմանների իրավունքները,- ասացի:
Իսկ առհասարակ, վախենում է նա, ով ունի վախենալու պատճառ: Օրինակ՝ ես չվախեցա և չեմ էլ վախենում իմ լրագրողական գործունեությունը կասեցնելու վերաբերյալ տիկնոջ հոխորտանքներից:
Չգիտեմ, թե ով և ինչ ձևակերպման մեջ է սխալվել, որտեղ և ով պիտի ուղղի այդ սխալը, որ ես կարողանամ նախորդ երկու տարիների նման ստանալ պատշաճ բուժսպասարկում սոցփաթեթի շրջանակներում, բայց որ ես այն կստանամ, չեմ էլ կասկածում: Ես հետևողականորեն պիտի հասնեմ իմ և ինձ նմանների իրավունքների պարտադրմանը ամբարտավան մարդկանց:
Եվ ցավալին այն է, որ սա եզակի դեպք չէ: Համանման պատմություններ` ինչքան ուզեք (հենց իմ անձնական փորձից կարող եմ բերել նաև այլ օրինակներ, սակայն մեկ հրապարակումը չի բավականացնի, որ սպառեմ ասելիքս): Որևէ արտոնությամբ անվճար բուժսպասարկման դիմողները իսկապես հանդիպում են ահաբեկչական գործողություն հիշեցնող գրոհի բուժհիմնարկության աշխատակիցների կողմից, որին դիմակայելը բավական բարդ է: Իրենց իրավունքներին անտեղյակ ու խեղճ մարդիկ կամ հրաժարվում են բուժսպասարկումից առհասարակ, կամ գերադասում վճարել իրենց մատուցվող ծառայությունների դիմաց: Ոմանք էլ վարվում են ինձ նման: Երկու դեպքում էլ մի բան հստակ է. անվճար բուժսպասարկումից օգտվելու իրավունք ունեցողներին սպառնում է նյարդաբանների, իսկ վատագույն դեպքում՝ հոգեբույժների մշտական հաճախորդների վերածվելու տխուր հեռանկարը: Մեր բուժսպասարկման պայմաններում, իրոք, նշածս մասնագետներն ապահովագրված են գործազրկությունից: